Słowo tatuaż pochodzi od tahitańskiego wyrazu tatu
i oznacza „oznaczyć coś”. Początki tatuażu sięgają starożytnego Egiptu,
czasu faraonów i piramid. Zostały odkryte obrazy ścienne z 2000r p.n.e
świadczące o stosowaniu techniki tatuażu, jak i mumie egipskie noszące
ślady tatuażu. Najbardziej znane są maoryskie tatuaże twarzy, zwane moko. Pierwotnym znaczeniem tatuażu były obrzędy rytualne. W wielu kulturach mogli sobie pozwolić nań jedynie nieliczni – najczęściej plemienni wojowie. Tego typu ozdoby wojowników były szczególnie rozpowszechnione w kulturach polinezyjskich, gdzie do wykonania tatuażu uprawniało dopiero zabicie wroga i zdobycie jego (wytatuowanej) głowy.
W Pięcioksięgu w Księdze Kapłańskiej 19,28 znajduje się zakaz tatuowania ciała. O tatuażach wśród starożytnych plemion celtyckich pisał Juliusz Cezar w 5 księdze dzieła O wojnie domowej. Średniowieczny autor muzułmański, Ahmad ibn Fadlan opisał tatuaże wikińskie.
W starożytnej Grecji tatuaż
był stosowany do znakowania szpiegów, Rzymianie natomiast oznaczali
tatuażami niewolników i kryminalistów. Tatuaż miał również istotne
znaczenie w rytuałach i tradycji. Na Borneo kobiety nosiły tatuaż na
przedramionach oznaczający ich indywidualne umiejętności. Tatuaż wokół
nadgarstków lub palców miał odpędzać choroby. Tatuaż symbolizował także
przynależność do klanu lub społeczności. Saksonii na przykład często
mieli wytatuowany herb rodowy.
Tatuaż zniknął z kultury zachodniej, by zostać odkryty na nowo w 1691
roku, gdy żeglarz i odkrywca William Dampher sprowadził do Londynu
księcia Giolo, mocno wytatuowanego Polinezyjczyka. W 1769 kapitan James
Cook przywiózł innego Polinezyjczyka, Omaia. Żeglarze biorący udział w
ekspedycji Cooka nauczyli się techniki robienia tatuaży od lokalnych
plemion. W tym czasie również wyraz „tatuaż” na dobre zadomowił się w
językach europejskich. Sukces sztuki zdobiącej ciało Omaia spowodowało
iż tatuaż stał się popularny na mniejszą skalę wśród wyższych sfer, a obecnie wśród gwiazd i artystów.
Pierwsza maszynka elektryczna do tatuażu została opatentowana w
Stanach Zjednoczonych w 1891 roku przez Samuela O’Reily. Dzięki niej
tatuowanie stało się o wiele bardziej dostępne i opłacalne dla mas. Do
tej pory tatuowanie było powolnym i bolesnym procesem, wykonywanym w
całości ręcznie. Wśród plemion najczęstszą techniką było zwykłe
nakłuwanie, niektóre plemiona wprowadzały barwnik w zadrapania. W
Polinezji i części Malezji, pigment był wprowadzany pod skórę poprzez
nakłuwanie za pomocą urządzenia przypominającego miniaturowe grabie. W
Japonii stosuje się igły przymocowane do drewnianego uchwytu. Dzięki
temu urządzeniu tatuowane są bardzo skomplikowane, wielokolorowe wzory,
pokrywające często większą cześć ciała. W Tunezji pigment jest czasem
wcierany w nacięcia robione nożem, niektóre plemiona indiańskie stosują
do nakłuwania ciernie.
Gdy tatuaż zaczął być utożsamiany z żeglarzami, kryminalistami lub więźniami,
wyższe sfery zaczęły od niego odchodzić. Na początku 20 wieku mocno
wytatuowani ludzie, wcześniej podziwiani, stali się eksponatami w
cyrkach i na pokazach dziwolągów. Tatuaże stały się społecznie
nieakceptowane i zeszły do podziemia. Wizerunek tatuażu zaczął się
poprawiać dopiero pod koniec lat 60, gdy gwiazdy, szczególnie muzyki,
zaczęły je nosić. W latach 80 i 90 tatuaż wyszedł z podziemia i zaczął
być akceptowany jako część kultury. Tatuażyści są teraz uznawani za
artystów i cieszą się coraz większym szacunkiem, także ich studia tatuażu stają się coraz bardziej popularne, szczególnie w stosunku do lat poprzednich.
Tatuaże są teraz bardziej przejawem mody niż zwykłym znamieniem lub
ozdobą ciała. Można spotkać ludzi na całym świecie, z różnych klas
społecznych, posiadających tatuaż ukryty, lub w miejscach widocznych.
Tatuaż stał się artystyczną formą ekspresji i sposobem zwrócenia na siebie uwagi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz